Himmet sistemi böyle çalışıyor

Paralel yapının en temel ve büyük finans kaynağı cemaat mensuplarından toplanan düzenli bağışlar, yani himmetler. Asiye Güldoğan, odatv'deki yazısında bu sistemin nasıl işlediğini detaylı şekilde ele alıyor.

26.11.2015 22:24 Paralel yapının en temel ve büyük finans kaynağı cemaat mensuplarından toplanan düzenli bağışlar, yani himmetler. Asiye Güldoğan, odatv'deki yazısında bu sistemin nasıl işlediğini detaylı şekilde ele alıyor. İşte o yazı:

Cemaatin himmet sistemi nasıl çalışıyor

"Cemaat AKP ile en ihtişamlı dönemini yaşadı. Hükümette, bakanlıklarda, bürokraside, valilikte, kaymakamlıkta, TRT’de, emniyette, yargıda, eğitimde velhasıl “her yerde” hakim onlardı ve altın çağlarını yaşadılar. Bu altın çağda, Türkiye’deki bütün hortumlar, musluklar cemaate bağlanmış, oluk oluk gürül gürül para aktı durdu.

TRT’de cemaatin dışındaki yapımcılara genelde iş verilmedi. Cemaat firmalarına yaptırılan işlere 1’e 5, 1’e10 gibi abartılı bütçeler verildi. Nadiren cemaat dışına verilen işlerden ise “belli bir pay” cemaate himmet olarak aktarıldı. İstanbul Büyük Şehir Belediyesi’nin en kritik müdürleri cemaattendi. Mesela Peyzaj işlerini alan firmadan, istihkaklardan biri cemaate himmet olarak aktarılıyordu.

Belediyelere kitap alımları da cemaatin elindeydi ve Tırlar dolusu cemaat yayınlarının kitapları alındı. Zambak, Timaş, Muştu, Gonca vs. gibi cemaat yayınevleri triyonlar kazandı. Hemen her AKP belediyesinde yaşananlar bunlardı. Aynı şekilde Vali ve Kaymakamların çoğu da, Zambak, Timaş gibi yayınevlerinin kitaplarını tercih ediyordu.

Elbette okullarda da durum aynıydı. Milli Eğitim Bakanlığı ve Milli Eğitim Müdürleri yönlendirmeleriyle milyonlarca çocuk kitabı, 100 Temel Eser, klasikler öğrencilere tavsiye edildi ve tavsiye edilen kitaplar cemaat yayınevlerinden temin edildi. Yine Zambak, Timaş, Muştu gibi yayınevleri parsayı topladı.

Cemaatin kitap kırtasiye dağıtım işini yapan NT mağazaları, okullardan yönlendirilen öğrencilerle doldu taştı. NT öyle bir güç haline geldi ki, Cağaloğlu’ndaki bütün yayıncılar kitaplarının dağıtılması için kuyruğa girdiler. NT her yayınevinin kitabını dağıtmıyordu. Dağıtımını yaptıkları yayınevlerinden ise kesinlikle “birkaç kurban ve birkaç burs parası” alınıyordu. Yayınevi biraz güçlüyse mesela “on kurban, yirmi burs, elli zaman aboneliği” gibi istekleri yerine getirmek zorundaydı. Zaten bunları kabul etmezseniz, kitaplarınız dağıtılmıyordu. Cemaate verdiği himmetlerin, dağıtımdan gelen gelirden fazla olduğu yayınevleri bile vardı.

HERKESİN CEMAATE MUHTAÇ OLDUĞU DÖNEM

Kurban, burs, himmet adı altında istenen infaklar, yardımlar ya da gerçekte haraçlar tabii ki peşindi. Sözgelimi 1000 liralık kitabınız satıldıysa, 700 lira himmetiniz varsa size 300 lira kalıyordu. Size verilmesi gereken miktardan düşülüyordu. Eğer verilmesi gereken miktar 500 liraysa, siz 200 lira borçlu oluyordunuz.

Çoğu yayınevi bu konuda sıkıntıya düştü. Çünkü NT, yayınevlerinin çoğunun kitaplarını dağıtmıyordu bile. Sadece kendilerine ait Kaynak grubunun ve Timaş’ın kitapları tercih ediliyordu. NT’lerde bugün bile bakın Timaş, Işık, Muştu ve Zambak gibi cemaat yayınları vardır. NT’de kitaplarım dağıtılsın diye kurban, burs, himmet bağışında bulunan yayınevlerinin çoğu pek görünmez. Zaten göstermelik birer ikişer adet gönderilir, sayısı da toplamda 100-200 cıvarıdır en fazla. Sonra da bağışları yapan yayınevlerine kitaplar satılmadığı için iade edilir. Ancak “umutlarını kırmamak için”, şu konularda şöyle kitap yazın tavsiyeleri yapılır, yayınevi de “bu kitabı yaparsam satacaklar” düşüncesiyle o konuda kitap hazırlatır, himmetleri biraz daha artırır ancak sonuç değişmez.

Cemaatin kendi firmalarında çalışanlar, Allah rızası ve hizmet için zaten çok fazla maaş almazlar, maaşlarının bir kısmını ise cemaate hibe ederler. Ortalama senede bir maaşlarını hizmete himmet etmiş olurlar. Bu sistem cemaat mensubu polis, öğretmen, savcı, hakim vs. her meslek için geçerlidir. Yani en sıradan insanlardan bile maaşın, gelirin bir kısmı hizmet için bağış alınır.

Tabii ki esnaflar, işadamları için de benzer şeyler var. Durumuna göre sisteme bağlanmış himmetlerin dışında, ev, yurt, okul vs. yaptırdıkları kişiler de var. Hatta bazı insanlar var ki, hizmet aşkı için iki evi varsa birini hizmete veriyorlar. Tek evi olup da onu bile cemaate bağışlayanları duymanız mümkün.

Bu cemaatin “himmet sistemi” toplamda zaten büyük meblağlara ulaşıyor. Bunların yanı sıra AKP döneminden itibaren devletin her kurumundan cemaate bağlanan hortumlarla trilyonlar oluk oluk toplandı. Paranın dışında binlerce mülk sahibi oldu cemaat. Cemaat evleri, okullar, yurtlar, şirket binaları, dersaneler, üniversiteler hemen her yerde var.

Tabii AKP ile başlamadı cemaate bağlanan hortumlar, musluklar. 12 Eylül’e kadar olan süreçte başlamıştı ama 12 Eylül’den sonra 1 iken 2 oldu. Özal’la birlikte 5 katına filan çıktı. Demirel, Çiller, Ecevit dönemlerinde hem daha da arttı, hem de devlet içinde yapılanmaları iyi bir noktaya geldi. 28 Şubatcılarla birlikte olmalarına, Erbakan hükümetinin karşısında olmalarına rağmen, 28 Şubatçılar daha sonra cemaate baskı uyguladı, medya Gülen’i manşetlere taşıdı. Öyle ki “Erbakan’dan daha kötü adam” havasına sokuldu, “Apo kadar tehlikeli” olduğu söylendi. Gülen ABD’ye kaçmak zorunda kaldı. Bu dönemde biraz sarsıldılar.

Ancak Ecevit’in sayesinde çok da hasar görmediler. Gülen ABD’ye kaçmıştı ama Ecevit’in hoşgörüsü sayesinde cemaat devlet kurumlarında biraz daha güçlenmişti. AKP döneminde ise, altın çağını yaşadılar, devlette her yere hakim oldular, gelirlerini, himmetlerini de belki yüze, belki bine katladılar.

“HİMMET, KURBAN, BURS, ABONELİK” HORTUMLARI

Cemaatin tavan yaptığı, zirvelere çıktığı bu altın çağ döneminde, haliyle cemaat “kibrin” de zirvesine çıkmıştı. “Herkes bize muhtaç, biz olmadan kimsenin işi olmaz, istediğimizi piyasadan sileriz, süründürürüz” duygularına hakimdiler. Gerçekten de herkesin her alanda cemaate muhtaç olduğu dönemdi bu altın çağ dönemi.

Devletle bir iş mi yapacaksın, cemaatten geçiyordu. Her bakanlıkta, her devlet kurumunda “kritik noktalarda” cemaat mensupları vardı. Birisi işe mi girmek istiyordu, cemaate başvurmak zorundaydı. Polis mi olmak istiyor, bunun yolu cemaatten geçiyordu. Çocuk üniversiteye mi gidecek, bunun yolu cemaat dersanelerine gitmekti. “Fem dersanelerine giden çocukların üniversiteye girme şansı yüksek” diye halkta bir algı oluşmuştu.

KPSS’de yüksek puan almanın yolu da cemaatin dersanelerinden geçiyor gibiydi. Yüksek puan mı aldı, bir yere yerleşmesini sağlayan da cemaat bürokrasisiydi. Yayınevleri, kitaplarının dağıtılmasını istiyorsa cemaatin NT’sine vermesi gerekiyordu. Yani her alanda, herkes cemaate bir şekilde muhtaçtı.

Binlerce insan elbette gelecek kaygısıyla cemaate başvuruyor, güler yüzle karşılayan cemaat ağabeyleri “işimizi görecek umudunda olan” insanları en baştan “himmetlere, kurbanlara, burslara, Zaman gazetesi ve Sızıntı aboneliğine” bağlıyordu. Cemaat dersanelerine gidenlerden, yurtlarında kalanlardan zaten yüksek meblağlar alınıyor, o malum “himmet, kurban, burs, abonelik hortumları” bağlanıyordu. Peki cemaatin onlara faydası oluyor muydu? Oluyordu ama sadece cemaat mensuplarına, tamamen cemaatleşmiş çocuklara. Onların dışında kalan onbinlerce kişi ise “yüksek miktarlı” dersane yurt paraları ile himmetleri ödemekle kalıyorlardı.

Cemaat yurtlarında kalanlardan bazıları, zamanla “kendi ailesinin değil, cemaatin çocuğu” oluyorlardı. Cemaat içi özel ilgi ve eğitimle, bütün dünyası cemaat ve lideri Fethullah Gülen olan bu çocuklar, hizmet için her şeyi yapmayı göze alacak, her türlü fedakarlığa katlanacak, “Hocaefendi’nin bir tebessümü için” ömrünü, servetini, geleceğini feda etmeye hazır olacak seviyeye geliyorlardı.

Asıl cemaat zaten bunlar.

Bu fedakar insanlar, devlette öğretmenlik yapmayı bırakıp çok düşük ücretle Moğolistan’a, Afganistan’a, Afrika’da bir ülkeye gidenler, oradaki cemaat okulunda görev yapanlar. Cemaatin gerçek çocuklarının çoğu ömrünü fedakarlıkla, her istenileni Allah rızası için yapmakla geçirir. Yine bunların çoğu ailesinin, çevresinin, eşinin, çocuğun eleştirilerini, kaygılarını dinlemez. Bu yüzden ailesini terk edenler, eşlerinden ayrılanlar bile vardır. Onlar için bu dünyada yaşamanın gayesi, hizmetin emrinde olmaktır. Hizmet için yaşamaktır. Hocaefendi’nin duasını almaktır.

Tabii ki hepsi de mağdur, çileli, yorucu bir hayatın içinde değildir. Bazıları zaman içersinde kendisinin hizmet eri olduğu tamamen ispatlandığı, ihlaslı ve samimi olduğu anlaşıldığı için daha iyi seviyelere ulaşırlar. Onlar için Cumhurbaşkanı olmakla, bir inşaatta taş taşımak arasında fark yoktur zaten, zira önemli olan hizmet için çalışmaktır, Allah rızası için koşturmaktır, “Hocaefendi’nin duasına” mazhar olabilmektir.

ABİLİK VE İMAMLIK MAKAMLARI

Bu fedakar insanlardan bazılarına yollar açılır. Belli makamlara getirilirler, abi olurlar, “zengin bir aileye damat yapılırlar”, geçmişte yoksul bir aile çocuğu iken büyük dünya nimetlerine kavuşturulurlar, önemli şirketlerin başına getirilirler. Abilik zaten herkese nasip olmayan bir ünvandır. Yılların tecrübesi, sadakati, vefası, ihlası gibi özellikleriyle bu ünvana sahip olmuşlardır.

Adam sözgelimi terzidir, ama mesela on binlerce polisten sorumlu ağabeydir. Emniyet Müdürlerinin, amirlerin, komiserlerin, diğer polislerin saygı duyduğu, önünde el başladığı, gözlerinin içine baktığı, her sözünü emir saydığı yüksek makamlı bir ulvi şahsiyettir. Çünkü o Hocaefendi ile aralarındaki tek bağdır. O yüzden polislerin “asıl Emniyet Müdürü” mesleği terzilik olan, sıradan gibi görünen o ağabeydir. Onun bağlı olduğu İmam da, “asıl İçişleri Bakanı”dır.

Adamın mesleği sözgelimi öğretmendir ama on binlerce askerin, subayın, generalin sorumlusu bir ağabeydir. General, Albay, Yarbay, Binbaşı, Yüzbaşı ve diğer cemaatten askerler için “asıl Genel Kurmay Başkanı” o öğretmenlik yapan ağabeydir. Çünkü Hocaefendi’nin sesidir, elçisidir, temsilcisidir. Adamın mesleği sözgelimi nalburdur ama öğretmenlerden sorumlu ağabeydir. O kişi cemaat öğretmenleri için “gerçek Milli Eğitim Bakanı”dır.

Bu tarz örnekleri çoğaltmak mümkün.

Avukatlardan sorumlu ağabey, Hakimlerden sorumlu ağabey, Savcılardan sorumlu ağabey, gazetelerden sorumlu ağabey, televizyonlardan sorumlu ağabey, yayınevlerinden sorumlu ağabey, merkez medya ve sol görüşlü önemli şahıslarla kurumlarla bağlantı kuranlardan sorumlu ağabey, sosyal medyadan sorumlu ağabey, şirketlerden sorumlu ağabey, esnaflardan sorumlu ağabey, bürokrasiden sorumlu ağabey.. Daha da sayılabilir..

Ve ağabeylerin bağlı oldukları İmamlar. Ülkedeki bütün cemaatçi polislerin her şehirdeki, ilçedeki ağabeyleri, polislerden sorumlu imama bağlı. İlçe imamları İl İmamına, İl imamları bölge imamlarına, 7 bölgenin imamı da Türkiye İmamı’na bağlanıyor sonuçta. Bundan sonrasında, ülke imamları kıta imamlarına, onlarda Kainat İmamı’na bağlı.

HOCAEFENDİ’NİN DUASINI ALMAK CENNETE GİRMEK GİBİ

Cemaat içinde fedakarca koşuşturan herhangi biri için Hocaefendi, kendisine o kadar uzak, o kadar güçlü, o kadar mübarek bir kutsal şahsiyettir ki, onun bir duasını almak cennete girmek gibi bir şeydir. Bırakın sıradan bir cemaat mensubunu, filan şehrin öğretmenlerden sorumlu imamı için bile, arada o kadar mekanizma, rütbe, basamak olan Hocaefendi’den bir selam almak, hele imzalı bir kitabın ya da bir tesbihin kendisine hediye geldiğini görmek cennetten bir köşk kazanmış kadar değerlidir.

Cemaat işte böyle bir şeydir.

Cemaatin altın döneminde “himmet sistemiyle ekonomik büyüme, örgütlenme sistemiyle devlette etkin olma” gerçekleştirildiği için, herkesin bir şekilde cemaate muhtaç ve bağımlı olduğu uluslararası bir organizasyona dönüşmesinin hikayesi budur.

Bu dev organizma bir bütün olarak “en kibirli dönemini” de yaşamış oldu. Başka cemaatler, tarikatlar, gruplar, kurumlar, şahıslar onların gözünde önemsizdi ve değersizdi. Hatta damarlarına girip büyüdükleri, geliştikleri AKP’yi bile küçük gördüler. Partinin karizmatik lideri Erdoğan’ı bile alaşağı edebileceklerini düşündüler. Kendilerince 160 ülkede organize olmuş, Türkiye’nin hemen her kurumunu ele geçirmiş dev bir gücün karşısında Erdoğan, onca karizmatikliğine rağmen kolay yutulacak bir lokmaydı. Bu ülkede “Başbakan devirmek”, cemaat için “çocuk oyuncağı” gibi bir şeydi.

Ama öyle olmadı. Altın çağını yaşayan cemaat, gerçekten de uluslar arası bir güç haline gelmişlerken, bünyesinde onca “samimi, ihlaslı, fedakar” insanlar olmasına rağmen, “kibre yenildiler” ve bugün darmadağınlar. Yanlarında kimse kalmadı.

O kadar dağıldılar ki, şimdi yıllarca adam yerine koymadıkları, kitaplarına ambargo uyguladıkları, geçmişte şiddetli kavgalar yaşadıkları, “eski düşmanları” üç-beş bin kişilik Yeni Asya cemaatiyle ittifak yapmaya çalışıyorlar.

Takdir-i İlahi işte…"

(26 Kasım 2015, 22:24)

HABERLE İLGİLİ ŞİKAYET, DÜZELTME GİBİ TALEPLERİNİZİ İLETMEK İÇİN TIKLAYIN

HABERLE BAĞLANTILI OLABİLECEK LİNKLER: Göster/Gizle

http://www.kontrgerilla.com/mnsetgoster.asp?haber_no=7407